Het kleine katje, dat ik gisteren vooreerst zag, is nog heel klein. Teder. Mooi. Lief. Onbeschrijfbaar gewoon. Ik hou al heel veel van haar en gisteren nog, werd ik nog blijer. Dat kan toch niet ? denken jullie. Wel, dus!
Gisteren toen ik even tijd had en uit verveling naar de katten gingen kijken, had ik toch wel heel veel geluk. ze lag, bij haar moeder, in een maxi-cosi! Jawel, een maxi-cosi :) En haar andere zus lag er ook bij. Jammer genoeg, is die ontzettend wild en kun je hem onmogelijk vangen... Maar ze lagen er dus. Tot ik erheen ging en het eerste wilde zusje vertrok naar een plek, waar je zeer moeilijk, bijna onmogelijk heen kan, de rokk-woll! Het andere, het rustigere had minder tijd om weg te springen terwijl de moeder eigenlijk ook al weg was. Ze sprong onder een soort buisje, waar je ook moeilijk maar wel bij kon. Ik greep mijn kans en veel verzet toonde ze niet. Ik tilde haar op!
We hebben op de grond gezeten en ondertussen wreef ik haar alsmaar. Het duurde lang, en het was even zalig als het duurde. Ik genoot heel veel van de kans, die ik eindelijk gegrepen had. Ze was nog zo dun, zo teder, zoals ik al zei. Uiteindelijk spartelde ze vrij hard en ik heb haar op de vloer gezet; ze kruip maar bleef nog even staan en keek me aan. Dan draaide ze zich opnieuw en is ze weggesprongen.
Ook vandaag had ik geluk. Ik had wat korrels klaar gezet en ze was rustig aan het eten. Niks door van dat ik er was. Dus ze sprong niet weg. Ik nam haar opnieuw op, maar haar hart ging opeens heel snel slaan. Uiteindelijk bleef ik ze kalmeren en is ze wel rustig geweest. En ze is zooo schattig als ze kijkt. Gisteren heb ik vlug even een foto getrokken, op de moment dat ik het kon. Die laat ik jullie nu zien;
 |
| Sorry voor de verkeeerde richting... |
